Ogólnie przyjmuje się, że jedynie ok. 50% faktycznego nakładu pracy związanej z każdym zleceniem zostaje uwzględniona na rachunku, jaki otrzymuje klient. Koszty te obejmują wyłącznie czas wykonania samego tłumaczenia, czyli: niezbędne analizy tekstów wyjściowych i materiałów referencyjnych, przygotowanie dokumentów do tłumaczenia (np. zmiana formatu pliku), przełożenie tekstu na język docelowy, dokonanie kilku rewizji i nakładanie poprawek w celu zachowania spójności stylu i terminologii oraz zapewnienia naturalnej dla danego języka czytelności tekstu, a także ostateczne formatowanie dokumentu z uwzględnieniem życzeń klienta. To tyczy się stawki godzinowej. Jeśli ustalone zostało rozliczenie na podstawie stawki za słowo (w przypadku mało skomplikowanych treści), klient płaci de facto za samo przełożenie tekstu z jednego języka na drugi, mimo że tłumacz i tak wykonuje wszystkie wymienione wyżej kroki.

​

Pozostałe, niefakturowane 50% pracy obejmują: marketing usług, pozyskiwanie klientów, przyjmowanie zapytań od klientów i odpowiadanie na nie, tworzenie kosztorysów i wystawianie rachunków, komunikacja z klientem podczas wykonywania zlecenia (pytania odotyczące tekstów wyjściowych lub konkretnych życzeń klienta), ciągłe doszkalanie zawodowe, rozwiązywanie problemów z oprogramowaniem lub sprzętem komputerowym, planowanie harmonogramu dnia, koordynowanie zleceń i inne czynności organizacyjne. Wszystkie te zadania są konieczne podczas prowadzenia własnej działalności gospodarczej i są na porządku dziennym tak tłumacza freelancera, jak i agencji tłumaczeniowej.

 

Podczas gdy agencje do każdego z tych zadań zatrudniają poszczególnych specjalistów, tłumacze freelancerzy muszą jednocześnie wcielać się w rolę promotora, informatyka, sekretarki, obsługi klienta,  menadżera projektów, tłumacza itd. Każda z tych czynności ma swoją cenę. Aby móc zatrudnić wielu specjalistów od poszczególnych zadań i wciąż oferować usługi w konkurencyjnych cenach, agencje często decydują się na współpracę z niedoświadczonymi/początkującymi tłumaczami, tłumaczami-hobbystami, którzy mają inne główne źródło przychodu, lub amatorami bez wykształcenia zawodowego, kórzy nierzadko pracują pod presją czasu za śmieszne pieniądze i tym samym nie są w stanie zapewnić dobrej jakości dokumentu docelowego poprzez analizę tekstów referencyjnych, kontekstu i kilkukrotne rewizje. Ponadto istnieje wiele agencji na świecie, które zwyczajnie wykorzystują niewiedzę tłumaczy lub ich sytuację życiową, by płacić stawki poniżej tych akceptowalnych na rynku. Jeszcze gorsze wyniki osiągane są w przypadku tłumaczeń wykonywanych przez programy tłumaczeniowe wykorzystujące sztuczną inteligencję, ponieważ nie uwzględniają one kontekstów kulturowych, znaczeń idiomatycznych i  innych metainformacji, które często diametralnie zmieniają wypowiedź. Takie dokumenty mogą przysporzyć klientowi nie lada problemów.

​

Profesjonalni tłumacze freelancerzy pracujący w tym zawodzie w pełnym wymiarze godzin kładą nacisk na jakość oferowanych usług oraz zadowolenie klientów, ponieważ od tych dwóch czynników zależy otrzymywanie dalszych zleceń, pozycja tłumacza na rynku i ostatecznie jego egzystencja. Aby móc godnie żyć, tłumacz musi zawrzeć w swoich stawkach nie tylko ogrom stojących przed nim zadań, lecz również uwzględnić ogólne koszty utrzymania i prowadzenia działalności, takie jak: czynsz za mieszkanie wraz z powiązanymi opłatami, żywność, ubezpieczenia prywatne i zawodowe, ew. czynsz wynajmu biura i koszty związane z jego wyposażeniem i eksploatacją lub koszty związane z pracą w biurze domowym (internet, telefon, sprzęt komputerowy, licencje na programy komputerowe, ergonomiczne biurko i krzesło itd.), koszta marketingu (np.prowadzenia strony internetowej), koszta rozliczeń podatkowych, opłaty za nieustanne doszkalanie zawodowe itd. Wszelkie zsumowane koszta zostają wtedy przeliczone na 40 (lub nierzadko więcej) godzin pracy tygodniowo, a następnie na stawkę za słowo lub wiersz.

​